Dzień dobry na szczeblu moralności
„Wyjaśnienie, czym jest duchowość człowieka, wydaje się dość proste. Jest to, ogólnie mówiąc, całokształt funkcjonowania osoby ludzkiej, która jest obdarzona rozumem i wolną wolą. Każdy ma jakąś duchowość, bo Bóg stworzył człowieka jako osobę, czyli byt zdolny wejść w podmiotową relację z Nim samym, czyli Bogiem Trójjedynym, a także innymi ludźmi. Człowiek posiada osobisty ośrodek decyzyjny, w którym poprzez wolę i rozum dokonuje wyborów dobra lub zła, zazwyczaj z zaangażowaniem emocji, uczuć i ciała. Ten ośrodek decyzyjności określa się jako sumienie, a w Piśmie świętym, jako serce. W nim dysponujemy wolną wolą, jako najpiękniejszym darem Boga, bo uzdalniającym nas do odwzajemnienia miłości. Bez tego daru nawet, jeśli bylibyśmy pozornie szczęśliwi, to nie bylibyśmy upodmiotowieni, a więc nie byłoby mowy o miłosnej wymianie ani pomiędzy Bogiem, a stworzeniem, ani pomiędzy ludźmi nawzajem”.
Kucharska R., Zachowaj czujność. Świadectwo o moim wychodzeniu ze światopoglądu New Age, Kraków 2012, s. 67.
Dwa światła co do prawa do moralności właściwie zna każdy katolik.
Na dodatek można powiedzieć, że jedno z tych świateł jest ciemne a drugie jasne (oba są dobre). Jedno światło daje ten epizod, w którym pewien Święty mówi do Pana Jezusa, żeby odszedł, gdyż siebie odnajduje jako zbyt wielkiego grzesznika. Drugie zawiera ta sytuacja, w której człowiek uszczęśliwiony Jezusa zapewnieniem o tym, że go spotka wielkie dobro, zabowiązuje się zwielokrotnić swoje zobowiązania wobec swoich wierzycieli na znak jak wielka i prawdziwa dla niego to radość. W obu przykładach widać wyraźnie, że moralność pojawia się nie tylko dopiero po spotkaniu z Bogiem żywym, ale także spontanicznie i na dodatek prawie natychmiast po takim Spotkaniu. Wynika z prostego odruchu serca i jest — chyba tak można powiedzieć — dobrem, które jest w drodze (17 sierpnia 2021 r.).
